چگونه می توانم حامی خوبی باشم؟

 به یاد داشته باشید که درخواست کمک و شکننده جلوه کردن برای شخص مبتلا به سرطان بسیار دشوار است. گفتن جملاتی مثل«تو بسیار شجاع هستی» یا «تو بسیار قوی هستی» به شخص مبتلا می تواند او را وادار به قوی بودن کند و درشرایطی که خودش را قادر نمی بیند. خانواده ها می توانند با توقع و نیاز دائمی برای دیدن عملکردی قوی از سوی بیمار، فشار ملموسی را به او وارد کنند. در چنین شرایطی، شما به عنوان یک دوست می توانید نقش مهمی در برابر فرد مبتلا به سرطان داشته باشید چرا که او احتمالاً شما را خوب می شناسد و به اندازه کافی به شما اعتماد دارد، از طرفی توقعات و وابستگی های عاطفی از نوعی که بین افراد فامیل دیده می شود در این رابطه وجود ندارد. این نوع ارتباط می تواند برای شخص مبتلا نوعی هدیه با ارزش محسوب شود.

 این طبیعت انسان هاست که سعی می کنند از نزدیک شدن به اشخاص بیمار اجتناب کنند. سرطان، ما را مجبور می کند تا با ترس های ذاتی خود مثل ضعف، بیماری و مرگ روبرو شویم. این موضوع ممکن است باعث غفلت ما از اشخاص مبتلا شود ولی انزوا می تواند مشکل بزرگی برای اشخاص مبتلا به سرطان باشد. پس تلاش خود را برای برقراری ارتباط با اشخاص مبتلا بیشتر کنیم.

 ممکن است  شخص مبتلا به سرطان در مورد نگرانی های مالی، مسائل و مشکلات شغلی و دیگر نگرانی هایش از شما راهنمایی بخواهد. رو راست باشید. در صورت امکان کمکش کنید و اگر برای حرف زدن راجع به این موضوعات معذب هستید صادقانه به او بگویید. مکان های زیادی هستند که شخص مبتلا می تواند برای گرفتن کمک حرفه ای به آنها مراجعه کند و بهترین راهنمایی ها را دریافت کند.

 روشهای محسوسی که می توانم با آنها به بیمار کمک کنم چه هستند؟

 ایجاد ارتباط، کلید موفقیت است. سعی کنید تا جایی که ممکن است رفتاری کاملاً طبیعی با دوست مبتلای خود داشته باشید و از او راجع به چگونگی کنار آمدنش با بیماری و یا نیاز هایش بپرسید ولی تصور نکنید که همیشه باید در مورد سرطان با او صحبت کنید. او را در فعالیت های اجتماعی شرکت دهید و اگر قادر به انجام کاری یا شرکت کردن در فعالیت خاصی نیست، اجازه بدهید خود او کسی باشد که «نه» می گوید. به دعوت کردن از او ادامه دهید مگر اینکه خودش شما را از این کار منع کند.

 از دوستان مبتلای خود به سرطان بپرسید که چه کاری می توانید برایشان انجام دهید تا به آنها کمک کرده باشد. به جای گفتن  جمله «اگر کاری داشتی با من تماس بگیر» سعی کنید به روش های  خاص خودتان به آنها کمک کنید.

روش های زیر می توانند پیشنهادات خوبی باشند:
- برایشان غذا درست کنید و بفرستید. یک برنامه ریزی داشته باشید که در روزهای مشخص این کار را انجام دهید.
-به آنها پیشنهاد کنید تا در نگهداری فرزندانشان به آنها کمک کنید. یک برنامه زمان بندی برای روز هایی که می توانید از فرزندانشان نگهداری کنید تهیه کنید.
- به آنها پیشنهاد دهید که آنها را برای برنامه درمانشان به محل برسانید و سپس آنها را به خانه برگردانید.
- آنها را به گردش ببرید.
- به تلفن های دوستتان جواب بدهید تا او بتواند بیشتر استراحت کند.
- ترتیب دیدار های دسته جمعی به همراه دوستانتان را بدهید و یا برای فرستادن کارت، گل و کادو برنامه ریزی کنید.
- با شرکت کردن در مراسم خیریه، اهدای خون و انجام فعالیت های خاص و بردن نام دوست مبتلایتان، باعث افتخار او شوید.
- برای سوالات بی جواب آنها در مورد سرطان تحقیق کنید تا در پیدا کردن جواب به او کمک کرده باشید.
- زمانی که دوره درمان به پایان رسید، در صورت توافق شخص مبتلا، یک مهمانی ترتیب دهید. همیشه قبل از دعوت کردن مهمان ها لیست مدعوین را به دوست مبتلایتان نشان دهید و راجع به زمان مناسب از او بپرسید.

چه چیز به بیمار  سرطانی بگوییم؟
• این خیلی طبیعی است که ندانیم چه باید به بیمار سرطانی بگوییم. ممکن است شما شخص مبتلا را نشناسید یا ممکن است ارتباط صمیمانه ای با او داشته باشید. مهمترین چیز این است که از هر راهی که برای شما ساده تر است با شخص مبتلا وارد صحبت شوید. شما باید علاقه خود را برای حمایت از وی نشان دهید. در بعضی مواقع صحبت کردن، برای نشان دادن حمایت می تواند بهترین راه باشد و در بعضی شرایط، راحت ترین راه، گوش شنوا برای صحبت های فرد مبتلا داشتن است.

• از ته دل به فرد مبتلا پاسخ دهید! ( برای پاسخ به سوالات بیمار سرطانی از احساس خود کمک بگیرید) به چند ایده در زیر توجه کنید:
• من مطمئن نیستم که چه جوابی باید بدهم ولی تنها چیزی که باید بدونی اینه که خیلی برای من اهمیت داری.
• من متأسفم از اینکه می شنوم تو باید چنین دورانی را سپری کنی.
• اوضاع چطوره؟
• اگر دوست داری راجع به این موضوع صحبت کنی، من سرا پا گوشم.
• لطفاً اگر کمکی از من بر می آید من را در جریان بگذار.
• من همیشه به فکرت هستم.

• در عین حال که دلگرمی و تشویق بسیار مهم است، همچنین باید از خوش بین بودن بی جا و از گفتن دائمی جمله «مثبت اندیش باش» اجتناب کنیم چرا که شاید گفتن اینها، نادیده گرفتن ترس ها، نگرانیها و ناراحتی های بیمار به نظر برسد.

• همچنین همیشه این وسوسه وجود دارد که به فرد مبتلا بگوییم که می دانیم که چه حسی دارد ولی در عین حال که سعی داریم شخص را درک کنیم باید بدانیم که هرگز نمی توانیم بفهمیم که او دقیقاً چه حسی دارد.

• استفاده از شوخ طبعی هم می تواند راه خیلی خوبی برای کنار آمدن با شخص مبتلا به سرطان باشد. همچنین می تواند با تشویق و حمایت کردن فرد به او نزدیک شد.اجازه دهید شخص بیمار رهبری رابطه را به دست بگیرد. یکی از روش های سلامت، پیدا کردن نکات طنز درباره عوارض جانبی مختلف مثل کم شدن موها و زیاد شدن اشتهاست و شما می توانید در خندیدن مثبت درباره بعضی از مسائل این چنینی به فرد بیمار ملحق شوید. این کار راه خوبی است برای رهایی از استرس و استراحت در برابر چهره جدی شرایطی که در آن قرار گرفته ایم. ولی شما هرگز نباید از طنز استفاده کنید تا زمانی که مطمئن شوید فرد مبتلا، قادر به تحمل و درک چنین طنزی است.

• زمانی که ظاهر بیمار سرطانی خوب به نظر می رسد این موضوع را به او بگویید!  از گفتن نکات منفی ظاهر فرد مبتلا مثل «رنگ پریده به نظر می رسی» یا «چقدر لاغر شدی» بپرهیزید. به احتمال زیاد، خود فرد مبتلا از همه این نکات مطلع است ولی از اینکه شخصی این مطالب را به او بگوید خجالت زده می شود. معمولاً بهتر است که از گفتن داستان های افراد فامیل یا دوستانی که آنها هم مبتلا به سرطان بوده اند بپرهیزید. شخصیت افراد مختلف، متفاوت است و ممکن است اطلاع از داستان دیگران نتواند کمکی به بیمار بکند. در عوض، اینکه به بیمار بگویید که با مسائل او آشنا هستید چرا که شخص دیگری را می شناخته اید که مشکل مشابهی داشته، می تواند سودمند باشد. بعد از گفتن این مطلب ممکن است خود فرد مبتلا، مکالمه را آغاز کند.

 چگونه باید در برخورد با شخص مبتلا به سرطان بر حس معذب بودن غلبه کرد؟
• اینکه شما برای دوست مبتلای خود بسیار احساس تأسف کنید یا از اینکه شما سالم هستید و از مبتلا به این بیماری شده خود را سرزنش کنید بسیار طبیعی است ولی با هدایت این احساسات در راه حمایت و پشتیبانی از بیمار سرطانی می توانید چنین حس هایی را به احساساتی مفید تبدیل کنید. اینکه از فرد مبتلا بپرسید که «چگونه می توانید به او کمک کنید» می تواند کمی خشکی روابط را بشکند.

• سرطان، بیماری بسیار وحشتناکی است که می تواند مشکلات زیادی برای اشخاصی که تجربه مواجهه با این بیماری را ندارند ایجاد کند. از حس ترس و نگرانی خود خجالت نکشید و صادقانه اجازه دهید که شخص مبتلا از احساسات شما با خبر شود. شاید در یابید که صحبت در این مورد راحت تر از چیزی است که شما فکر می کنید.

• به خاطر داشته باشید که باید مراقب خودتان هم باشید. اگر شما از نظر سنی به بیمار سرطانی نزدیک هستید یا علاقه زیادی به شخص دارید ممکن است این تجریه باعث به وجود آمدن تشویش و بی قراری در شما شود. سرطان، معمولاً میرا بودن را به ما یاد آوری می کند. ممکن است شما دچار احساساتی مشابه بیمار سرطانی شوید مثل اندوه، بی ایمانی، بی خوابی، بی اعتمادی و ترس در مورد سلامتیتان. اگر این اتفاق برای شما افتاده، با متخصص یا مشاورتماس بگیرید. همچنین می توانید از راه های دیگری مثل مشاوره با شرکت بیمه سلامتیتان و یا حامی مذهبی تان استفاده کنید.

رازداری
• احترام گذاشتن به حریم شخصی فرد مبتلا بسیار مهم است. اگر بیمار سرطانی، ابتلایش به بیماری را پنهان می کند شما هرگز نباید این موضوع را بدون اجازه او به کسی بگویید. اجازه دهید خود او کسی باشد که راجع به بیماریش به دیگران می گوید. اگر کسی درباره این موضوع از شما پرسید به او بگویید «شاید بهتر باشد که من راجع به این موضوع چیزی نگویم ولی مطمئنم که او (شخص مبتلا) از اینکه شما به او اهمیت می دهید خوشحال می شود و من به او خواهم گفت که شما نگران او هستید.

• ممکن است شما از طریق یک شایعه از ابتلای کسی به سرطان مطلع شوید. شما می توانید از شخص گوینده مطلب بپرسید که آیا اطلاعات او موثق است یا خیر؟ اگر جواب منفی بود شما نباید هیچ چیز در این رابطه به فرد مبتلا بگویید ولی اگر اطلاعات موثق بود از آن چشم پوشی نکنید بلکه با لحنی حامیانه به شخص بگویید: «من درباره اتفاقی که افتاده شنیدم و بسیار متأسفم».

•  شما ممکن است از شنیدن خبر تشخیص سرطان برای فردی که بسیار به شما نزدیک بوده از زبان کس دیگری، عصبانی و ناراحت شوید. مهم نیست که شما چه اندازه به فرد مبتلا نزدیک هستید، باید بدانیدکه برای بعضی اشخاص، کنار آمدن با سرطان و آمادگی برای اطلاع به دیگران، مدتی زمان می برد. با این موضوع، شخصی برخورد نکنید. حالا که در مورد بیماری او مطلع شدید روی راه های کمک به او تمرکز کنید.

(لیستی از باید ها و نباید ها):
باید ها:
• سعی کنید نشانه ها را در تشخیص مبتلا به سرطان ببینید. برخی از این افراد بسیار تودار هستند در مقابل، برخی دیگر خیلی راحت در مورد بیماریشان صحبت می کنند. به نیاز فرد برای صحبت کردن و یا  مخفی نگه داشتن مشکلاتش احترام بگذارید.
• بگذارید فرد مبتلا بداند که به او اهمیت می دهید.
• به روش انتخابی بیمار برای چگونگی درمان احترام بگذارید حتی اگر با او مخالف هستید.
• شخص مبتلا را در پروژه های معمول و فعالیت های اجتماعی شرکت دهید. بگذارید خود فرد مبتلا  کسی باشد که می گوید مسئولیت ها  برایش سنگین است یا توان انجامشان را ندارد.
• همیشه گوش کنید بدون اینکه فکر کنید موظف به پاسخ دادن هستید. گاهی فقط گوش دادن، بیشترین چیزی است که فرد مبتلا به آن نیاز دارد.
• بپذیرید که شخص مبتلا به سرطان می تواند از لحاظ روحی و جسمی هم روزهای خوب و هم روزهای بد داشته باشد.
• ارتباط خود را تا حد امکان، نرمال و متعادل نگه دارید.

نباید ها:
• رایزنی در مورد مسائلی که شخص بیمار درباره آنها نپرسیده یا داشتن رفتار قضاوتمندانه. شما نباید تمام رفتار های ناهنجار شخص مبتلا  را صرفاً با این دلیل که بیمار است تحمل کنید.
• ترس از صحبت درباره بیماری
• صحبت دائمی درباره سرطان. شخص مبتلا به سرطان احتمالاً از صحبت هایی که شامل سرطان نباشد بیشتر لذت می برد.
• ترس از در آغوش کشیدن و لمس کردن دوست مبتلا به سرطان (اگر این موارد قبل از بیماری، جزء روابط شما بوده)
• رفتار خشک و رئیس وارانه. (سعی کنید از جمله «امروز مریضی ات در چه وضعی است؟» استفاده نکنید و سعی کنید از لحنی متفاوت برای پرسیدن حال بیمار سرطانی استفاده کنید.)
• گفتن جمله «می توانم تصور کنم چه احساسی داری» به بیمار سرطانی. چرا که واقعاً نمی توانید حس او را درک کنید.